بررسی نقش میانجی اعتماد بین‌فردی در رابطه بین خود کارآمدی با دوستی در محل کار

چکیده هدف از پژوهش حاضر، بررسی نقش میانجی اعتماد بین‌فردی در رابطه بین خودکارآمدی با دوستی در محل کار اعضاء هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی بود. این تحقیق از حیث جهت‌گیری، کاربردی و از لحاظ راهبرد پژوهش، توصیفی همبستگی و ازنظر افق زمانی، پژوهشی تک مقطعی است. جامعۀ آماری تحقیق شامل کلیه اعضاء هیات علمی‌ دانشگاه آزاد اسلامی در سال تحصیلی 1396-1395 بودکه با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای چند مرحله‌ای 393 نفر از آنها به عنوان نمونه انتخاب شد و به سه پرسشنامه؛ خودکارآمدی شرر(1982)، اعتماد بین‌فردی مک آلیستر(1995) و دوستی در محل کار نلسون و همکاران(2000) پاسخ دادند. پایایی پرسشنامه‌ها به روش آلفای کرانباخ به ترتیب 87/0، 89/0و 82/0 به‌دست آمد و برای تعیین روایی از نظرات خبرگان استفاده شد. برای تحلیل داده‏ها ازمدل‌یابی معادلات ساختاری استفاده گردید. نتایج نشان داد خودکارآمدی اثر مستقیم بر دوستی در محل کار ندارد، بلکه اعتماد بین‌فردی نقش میانجی دررابطه بین خودکارآمدی با دوستی در محل کار دارد. براین اساس، مدیران دانشگاه‌ها باید با تلاش درجهت ارتقای خودکارآمدی اساتید، موجبات افزایش حس اعتماد بین آنان را فراهم کرده و ازاین مسیر، دوستی در محل کار را بهبود بخشند.